Τεύχος 25: Altera Pars

Όταν η Ελλάδα ανακάλυψε τις λεσβίες

Σερφάροντας διαδικτυακά βρέθηκα μπροστά σε δημοσίευμα παλιού περιοδικού (δεν κυκλοφορεί πλέον) γυναικείας ύλης με τίτλο «Λεσβίες υπάρχουν στην Ελλάδα!». Αδύνατον να μη γελάσω. Αδύνατον να μην σκεφτώ την άγνοια που βασίλευε τότε (μιλάμε για Ιούνιο 1980). Άγνοια που επικρατεί ακόμα γύρω μου, όπως συνειδητοποιώ μέσα από συζητήσεις όπου πλειστάκις έχω βρεθεί απέναντι σε χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του αντρικού φύλου που με νεοναζί- attitude μου λένε τι να κάνω και τι δεν πρέπει να κάνω, σα να είναι «επίτιμες» λεσβίες και ‘γω η πρώτη ουρανοκατέβατη! Αυτή η άγνοια έχει διαιωνίσει πολλές ομοφοβικές προκαταλήψεις και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο λεσβιασμός (όπως και η ομοφυλοφιλία γενικά) συγχέεται με τον προσηλυτισμό σε θέματα γονεϊκότητας. Χαρακτηριστική ρήση το «θα κάνουν τα παιδιά σαν τα μούτρα τους!» (sic). Παρατηρώντας καλύτερα τις μορφές γονεϊκότητας γύρω μου θα έλεγα με σιγουριά πως άλλος γονέας έχει τ' όνομα και άλλος τη χάρη! Τα ευκόλως εννοούμενα…
Δυστυχώς, ένας μεγάλος αριθμός str8 πιστεύει ακόμα πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το αναστρέψιμο, πως επιλέξαμε το σεξουαλικό μας προσανατολισμό και πως μπορούμε ν’ αλλάξουμε, άμα θελήσουμε. Γίνεται το αντίστροφο; Θα επέλεγαν συνειδητά ομοερωτικό σεξουαλικό προσανατολισμό; Σα να μου λένε, δηλαδή, πως η αυτοεκτίμηση, η κοινωνική αποδοχή, ο σεβασμός και η νομοθέτηση των ίσων δικαιωμάτων αγγίζουν τη σφαίρα της μαρξιστικής ουτοπίας. Σεβαστό το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη, αλλά έχω ακούσει τόσα ευτράπελα που θα έλεγα πως οι απόψεις διαμορφώνονται ανάλογα με την εκάστοτε διάθεση ή τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν ή από το πόσο πειστικά είναι αυτά που ακούσαμε ή διαβάσαμε πρόσφατα.
Λίγο έως πολύ έχουμε σπαταλήσει αρκετή ενέργεια προσπαθώντας ν’ αλλάξουμε τέτοιες στάσεις και απόψεις και μπορεί να φαίνεται σα να μας ενδιαφέρει περισσότερο τι γνώμη έχουν οι str8 για μας παρά το πώς θα κάνουμε τη ζωή μας περισσότερο ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη. Όμως, είναι αδύνατον να μιλήσεις για ομοφυλοφιλία, lgbt κοινότητα, λεσβιακή κουλτούρα, ομοερωτικές σχέσεις, κινηματική πολιτική ή απλά για τη ζωή σου σα να ήταν θέματα ξέχωρα. Δεν υπάρχουν σαφή όρια ανάμεσα στα θέματα αυτά. Όταν αναφέρεσαι στη ζωή σου ή τη σχέση με τους οικείους σου είναι αδύνατον να μην αναφερθείς σε βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζεις ή αντιμετώπισες. Είναι αδύνατον να μην αναφερθείς σε βασικά αιτήματα της ευρύτερης lgbt κοινότητας. Κάνεις με τον τρόπο αυτό κινηματική πολιτική. Αναγκάζεσαι να χρησιμοποιείς απλή γλώσσα και κατανοητή επιχειρηματολογία όταν αναφέρεσαι σε βιώματα και αιτήματα, ιδιαίτερα όταν έχεις απέναντι κόσμο που δεν γνωρίζει. Ακόμα χειρότερα δε, όταν έχεις να κάνεις με τα ΜΜΕ που ή το παίζουν ή είναι άσχετα και συχνά οι τίτλοι χρησιμοποιούνται για να τραβήξουν περισσότερο το αναγνωστικό κοινό παρά για να ενημερώσουν. Το political correct πάει στο βρόντο, δηλαδή. Το 1980 η Ελλάδα με το περιοδικό «Πάνθεον» ανακάλυψε την ύπαρξη ενός νέου είδους πολιτισσών που λέγονται λεσβίες. 27 χρόνια μετά με το «ΒΗΜΑGAZINO» ανακαλύπτει πως υπάρχουν οι «άλλες» γυναίκες. Χμ, λέτε;

Ειρήνη Πετροπούλου - Δεκέμβριος 2007