Τεύχος 23: Συνέντευξη

Gala: Faraway... so close!

FO: Λοιπόν, ήταν το όνειρό σου σαν παιδί να ασχοληθείς με τη μουσική;

GALA: Το πρώτο μου όνειρο ήταν να γίνω χορεύτρια. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Μου άρεσε όταν ήμουν μικρή να μαζεύω τις φίλες μου στο σπίτι και να τις σκηνοθετώ – έστηνα ολόκληρα σώου και παραστάσεις!

F: Πότε ένιωσες ότι η μουσική ήταν αυτό που ήθελες να κάνεις;

G: Κατά κάποιο τρόπο, η μουσική πάντα έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου. Θυμάμαι τη μητέρα μου να τραγουδάει πολύ. Θυμάμαι να τρέχω από το σχολείο στο σπίτι και να ζητάω από τη μητέρα μου να βάλει «το μήλο» στο πικάπ, τον δίσκο των Beatles. Τρελαινόμουν να βλέπω το μήλο να γυρνάει και ν’ ακούω τη μουσική!

F: Πόσων ετών ήσουν τότε;

G: Πέντε.

F: Και πώς έφτασαν τα πράγματα στο “Freed From Desire”;

G: Στα 15 μου έμαθα ότι είχα ένα πρόβλημα με την πλάτη μου και έπρεπε να σταματήσω εντελώς να κινούμαι και να χορεύω. Έτσι αφοσιώθηκα στη μάθηση και έγινα άριστη στο σχολείο. Μέσα μου, όμως, υπέφερα πολύ για όλο αυτό, ήταν μαρτύριο! Έτσι άφησα το σχολείο μου και πήγα στην Αμερική, στη Βοστώνη. Γράφτηκα σ’ ένα καλλιτεχνικό σχολείο και ήταν υπέροχα, γιατί για ένα χρόνο σπούδαζα τέχνες, τραγούδι και χορό. Όταν ήρθε η ώρα για το Πανεπιστήμιο, πήγα στη Νέα Υόρκη και σπούδασα φωτογραφία εκεί. Η φωτογραφία με ώθησε στο να μπω σε πολλούς κόσμους, έχοντας μια μηχανή στα χέρια και τόσους διαφορετικούς ανθρώπους μπροστά στο φακό μου. Έτσι εισχώρησα στο χώρο των dj και των μουσικών, φωτογραφίζοντάς τους. Κάθε καλοκαίρι επέστεφα στην Ευρώπη και φωτογράφιζα djs και καλλιτέχνες, στη συνέχεια άρχισα να μπαίνω όσο πιο συχνά γινόταν στο στούντιο μαζί τους, να ηχογραφώ και να τους παρουσιάζω τη φωνή μου και τις δυνατότητές μου στη σύνθεση και τον στίχο.

F: Ήταν δύσκολο;

G: Φυσικά! Τίποτα δεν ήρθε εύκολα. Όλοι βλέπουν κάποιον να κάνει επιτυχία και να βρίσκεται στην κορυφή και πιστεύουν ότι έγινε μέσα σε μια μέρα.

F: Δε σ’ ενοχλεί το ότι πρέπει να πείσεις κάποιους για τις ικανότητες και το ταλέντο σου; Για ορισμένους είναι πρόκληση, αλλά…

G: Ξέρεις, υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί καλλιτέχνες, πραγματικότητες κι εμπειρίες. Διάβαζα ένα άρθρο, πρόσφατα, για τη Celine Dion. Έλεγε ότι όταν ήταν δεκατεσσάρων, η μητέρα της την έστειλε να κάνει μαθήματα τραγουδιού. Μετά, ο δάσκαλός της έγινε ο manager της και παραμένει μέχρι σήμερα. Διάλεξε και διαλέγει τα τραγούδια της, επέλεξε τη δισκογραφική της εταιρία, έκανε τα πάντα! Ήταν εντελώς καθοδηγούμενη σ’ αυτό. Η δική μου εμπειρία είναι ακριβώς το αντίθετο! Κανείς, ποτέ, δε με καθοδήγησε και δεν είχα ποτέ αυτή τη βοήθεια. Στην πραγματικότητα, έπρεπε να παλέψω με τη δισκογραφική μου εταιρία, οι djs με έκλεψαν… Ήμουν ουσιαστικά μια γυναίκα που πάλευε στον κόσμο των ανδρών. Κανείς δε με έσωσε, ποτέ.

F: Δε σε αποθαρρύνει αυτό;

G: Ναι.

F: Και πώς τα καταφέρνεις να επιμένεις σ’ αυτό;

G: Ξυπνάω πολλά πρωινά και λέω «τέρμα, θα παντρευτώ, θα τα παρατήσω…». Αλλά ξέρω ότι την επόμενη μέρα από αυτή μου την επιλογή θα χανόμουν, θα πέθαινα.

F: Τα χρόνια έχουν περάσει, έκανες πολύ όμορφα πράγματα, κάνεις ακόμα και θα κάνεις και στο μέλλον. Αν σου ζητούσα να συνοψίσεις όλα αυτά τα 10-12 χρόνια της ζωής σου, τι θα έλεγες ότι σου αρέσει και τι όχι; Τι σιχαίνεσαι;

G: Το εμπόριο, τη συναλλαγή. Το ότι ξοδεύω πιο πολύ χρόνο στο να βρω μια δισκογραφική εταιρία, έναν επενδυτή. Δε μου αρέσει να χτυπάω πόρτες για να βρω ανθρώπους να με πιστέψουν, θα ήθελα να ερχόντουσαν αυτοί σε μένα, αλλά αυτό δε γίνεται. Αυτό που μου αρέσει είναι η δημιουργική διαδικασία, όταν γυρίζω βιντεοκλίπ, όταν γνωρίζω καταπληκτικούς ανθρώπους, σκηνοθέτες, το να φτιάξω ένα καλό βίντεο με ελάχιστα χρήματα… Μου αρέσει η πρόκληση. Και μου αρέσει πολύ να κάνω live. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω δει πολλούς να κάνουν live όως εγώ με τη μπάντα μου. Έχουμε απίστευτη ενέργεια!

F: Πώς ήταν η μουσική βιομηχανία όταν ξεκίνησες? Έχει αλλάξει?

G: Βέβαια, τελείως. Παλιά πουλούσαμε δίσκους, τώρα υπάρχει το Internet. Οι άνθρωποι κατεβάζουν μουσική τσάμπα. Σίγουρα δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στις live εμφανίσεις. Είναι δύσκολο όμως να υπογράφεις συμβόλαια, γιατί δεν υπάρχουν πια κέρδη και οι εταιρείες κλείνουν η μία μετά την άλλη.

F: Πώς βρίσκεις τη μουσική πραγματικότητα, σήμερα.

G: Σε κάθε χρονική στιγμή υπάρχουν καλοί, μέτριοι, κακοί καλλιτέχνες. Οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουν τείνουν να υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει πια καλή μουσική, αλλά αυτό δεν ισχύει. Πάντα μπορείς ν’ ακούσεις καλή, ποιοτική μουσική. Ίσως να εστιάζουν τώρα πιο πολύ στην εμφάνιση και στο οπτικό κομμάτι, ειδικά στις γυναίκες…

F: Με οδηγείς στην επόμενή μου ερώτηση. Ποια είναι η γνώμη σου για την εικόνα της γυναίκας που προβάλλεται σήμερα.

G: Είναι χάλια! Κι όσο πάει χειροτερεύει αντί να καλυτερεύει. Πιστεύω ότι η εικόνα τους παλιά ήταν πολύ πιο δυναμική. Βλέπω ταινίες από το 1930 και ’40 με την Bette Davis για παράδειγμα. Υπάρχουν δυναμικές γυναίκες. Τώρα λυπάμαι, αλλά η Angelina Jolie για παράδειγμα είναι το αντίθετο του δυναμισμού. Μπορεί να φοράει ένα στενό μαύρο ρούχο και να πυροβολεί με ένα όπλο τους πάντες, αλλά δε γίνεται πιστευτό. Έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τις φαντασιώσεις των ανδρών . Εγώ βλέπω απλά πολλές Μπάρμπι σε όλες τις εκδοχές. Λευκές, μαύρες, λατίνες….Ενώ η Bette Davis, μπορεί να ήταν μία ντίβα του Χόλλυγουντ, αλλά στις ταινίες της είχε βασικά την εικόνα λεσβίας. Είναι δυναμική, κάνει ιππασία, καπνίζει, φοράει τα ρούχα που θέλει, λέει αυτό που πιστεύει, έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της… Δε βλέπω να προβάλλονται τέτοιες γυναίκες, πια.

F: Εντάξει, αλλά δεν υπάρχει εξέλιξη στα χρόνια? Δε θα μπορούσε να είναι μία μοντέρνα Bette Davis, η Meryl Streep ή η Nicole Kidman?

G: Όχι, δεν το βλέπω αυτό. Εγώ βλέπω ψηλές, πολύ αδύνατες Μπάρμπι. Δεν βλέπω τη μέση γυναίκα να έχει αυτό το σώμα.

F: Ναι, αλλά αν εξαιρέσεις το σώμα…

G: Το σώμα είναι πολύ σημαντικό. Αντικατοπτρίζει τη φαντασίωση των ανδρών.

F: Πώς θα μπορούσαμε εμείς οι γυναίκες να το αλλάξουμε αυτό?

G: Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να ειδωλοποιούμε αυτές τις γυναίκες και να προσπαθούμε να τους μοιάσουμε. Μόνο εμείς μπορούμε να επαναστατήσουμε ενάντια σε αυτό αρχίζοντας να ντυνόμαστε όπως θέλουμε να μιλάμε όπως θέλουμε και να υμνούμε γυναίκες σαν εμάς. Οι γυναίκες θα πρέπει ν’ αρχίσουν ν’ ασχολούνται πιο πολύ με το μυαλό παρά με το σώμα τους. F: Ζούμε όμως στον κόσμο των ανδρών. Πώς αλλάζει αυτό?

G: Έχεις δίκιο. Το έχω δει. Αν πάω σε ένα επαγγελματικό ραντεβού, ντυμένη όπως θέλω, δεν τους αρέσω. Προτιμούν τα μακριά μαλλιά από τα κοντά, το να φαίνεσαι νέα από ώριμη…

F: Μου δίνεται η εντύπωση ότι αν δεν είσαι εσύ κι η ζωή σου στα φώτα της δημοσιότητας δεν κάνεις τίποτα. Προσδιορίζεσαι σαν άνθρωπος από το με ποιον κοιμάσαι.

G: Συνάντησα πολλούς manager στο Λονδίνο και μου έλεγαν ευθέως ότι αν δεν έχεις μία «ιστορία» να σε «υποστηρίζει» δεν μας ενδιαφέρεις. Δεν έχει να κάνει με τη μουσική σου, γιατί η μουσική από μόνη της δεν πουλάει.

F: Εσύ, όμως, ποτέ δεν υιοθέτησες αυτό το image γυναίκας. Περισσότερο της δυναμικής, φυσικής γυναίκας με προσωπικότητα και χαρακτήρα. Σου κάνει καλό ή κακό τελικά?

G: Είναι καλό για τα ιδανικά και την ακεραιότητά μου, αλλά κακό για τη δουλειά μου.

F: Σ’έχουν πιέσει να το αλλάξεις?

G: Ευθέως, όχι. Αλλά το βλέπεις.

F: Ποια νομίζεις ότι είναι η προσφορά των γυναικών στη μουσική σήμερα? Αφήνουν τη σφραγίδα τους?

G: Μου αρέσει πολύ που υπάρχουν πολλές περισσότερες dj, όπως εσύ, γιατί συνήθως είναι ανδροκρατούμενος χώρος. Επίσης, οι γυναίκες είναι συνήθως τραγουδίστριες. Θα ήθελα να δω περισσότερες κιθαρίστριες, μπασίστριες και παραγωγούς. Κι η προσφορά τους είναι πολύ έντονη, γιατί ως γυναίκες έχουμε διαφορετική ιστορία, ειδικά όταν βλέπεις συνειδητοποιημένες στο χώρο.

F: Έχεις εμφανιστεί σε πολλά gay clubs. Είναι διαφορετική η ατμόσφαιρα εκεί σε σχέση με τα straight clubs?

G: Υπάρχει πιο πολλή κατανόηση για αυτό που κάνω. Ίσως όχι απ’ όλους, αλλά οι gay έχουν την εμπειρία του να είναι μειονότητα, του να είναι εκτός της δεδομένης κοινωνίας και αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω τώρα, με τη δουλειά μου. Το ότι υπάρχουν outsiders. Κι επειδή είμαι outsider, δεν είμαι η Madonna ούτε η Kylie, όχι στο ζήτημα της δημοτικότητας αλλά της στάσης, θέλω να το δείξω. Μου αρέσει η ποπ, το mainstream, θέλω να είμαι μέρος του αλλά όχι μέρος της εικόνας του. Και σε αυτό το χώρο πρέπει να δείχνεις σα τη Μαντόνα και την J.Lo. Αυτό για μένα είναι μία μάχη. Βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο κόσμους.

F: Ποια είναι τα σχέδιά σου?

G: Προσπαθώ να κυκλοφορήσω το δίσκο μου που είναι ποπ αλλά με πολλά πανκ ροκ στοιχεία. F: Είσαι πιο δημιουργική όταν είσαι ερωτευμένη ή όταν είσαι μόνη?

G: (γελάει) Μάλλον όταν είσαι ερωτευμένος και δεν έχεις ανταπόκριση.

F: Σου άρεσε το ελληνικό κοινό?

G: Το λάτρεψα! Είναι ζεστοί και ζωντανοί.

F: Γιατί πιστεύεις ότι οι άνθρωποι που δεν ονειρεύονται είναι αναξιόπιστοι?

G: Γιατί πιστεύουν ότι είναι ρεαλιστές. Πώς μπορείς να είσαι ρεαλιστής σε έναν κόσμος που δεν ξέρεις από πού προήλθες και πού πηγαίνεις? Οι άνθρωποι που προβάλλουν τον ρεαλισμό είναι γελοίοι γιατί δεν έχουν τις απαντήσεις.

F: Πόσο εφικτό είναι να επιθυμούμε μια κοινωνία όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι σεβαστά?

G: Αυτή είναι μία τεράστια συζήτηση από μόνη της. Πιστεύω ότι μας πηγαίνει πίσω στην απληστία και στην δυνατότητα που έχεις να πεις «θα το πάρω αυτό». Εγώ δεν θέλω πιο πολλά απ’ όσα χρειάζομαι. Κι όταν οι άνθρωποι θέλουν όλο και πιο πολλά, καταστρέφεται η ισορροπία. Ας επηρεαστούμε από την Βίβλο.

F: Πώς θα σου φαινόταν αν αύριο επιτρεπόταν σε όλο τον κόσμο ο γάμος και η υιοθεσία από άτομα του ίδιου φύλου?

G: Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να εμπιστεύονται τα ένστικτά τους και να βλέπουν την πραγματικότητα σε κάθε κατάσταση. Βλέπω πολλές γυναίκες να παντρεύονται για τα χρήματα κι όχι από αγάπη. Είναι αυτά υγιή ζευγάρια? Θα ήθελες να είσαι το παιδία μιας γυναίκας που παντρεύτηκε κάποιον για τα λεφτά? Δεν έχει σημασία το φύλο, η αγάπη έχει.

F: Πόσο συντηρητική είναι η Ιταλία σε σχέση με αυτά τα θέματα?

G: Πολύ! Πάρα πολύ!

Τη συνέντευξη πήρε από την Gala η Φώφη Τσεσμελή - Νοέμβριος 2007